Ben ağlarken, sen gidiyordun...
Elimden gözlerimi kapamaktan, seninle hayaller kurduğum dünyamı unutmaya çalışmaktan başka bir şey gelmiyordu. Aklına koymuştun besbelli. Dönmeyecektin bir daha…
Bazen kendimi sana o kadar yakın hissediyordum ki. Her yerde seni arıyor, her yerde senden bir şeyler buluyordum. Hayata umutla, gülümseyerek ve en önemlisi seninle bakmak o kadar güzeldi ki.
Seni çok uzun zaman bekledim. Bana dönmeni, bana sarılmana "hepsi geçti artık" demeni. Gözlerinin gözlerimle buluşmasını. Ta ki bana yeniden gelebileceğine dair umutlar taşıyan tüm gemileri yakana kadar. Seni asla bağışlayamayacağıma emin olduğun şeyler yaptığın zamana kadar.
Garip olan ne biliyor musun? Bunca yaşadıklarımıza rağmen hala berabermişiz gibi geliyor. Uzakta olsak, ayrı da olsak. "Kalplerimiz bir yerde birleşiyor."
Birazdan sabah olacak ve sen her zaman olduğu gibi bu yazımı da okuyacaksın. Bende hep olduğu gibi gülümsemelerimle yazdıklarımı reddedeceğim. Gülüşlerimle çektiğim acıyı gizleyeceğim...
Şimdi benden uzaklarda olsan da, gecenin karanlığında o eşsiz gülüşünle her zaman yanımda olacaksın. İyi ol, Mutlu ol ama artık lütfen bana uzak ol.
